Dört yıl önce yola çıktığımızda ne büyük bir sorumluluğu sırtlamak üzere olduğumuzu biliyorduk. İstanbul’da sessiz sessiz bir köşede bekleyen koca bir Kastamonu vardı ve biz, bu koca Kastamonu’nun kükreyen bir sesi olmalıydık. İstanbul’daki Kastamonu’ya ve bize yakışan da buydu.
Sırtlandık bu büyük ve kutsal yükü. Ellerimizi eldivensiz koyduk koca kayaların altına. Soluk soluğa kalarak yetişmeye çalıştık Kastamonulu kim varsa, Kastamonu ile ilgili ne varsa.
Kavgaysa Kastamonu ve Kastamonulular adına kavga dedik. Üzülmekse üzülmek ama belli etmeden.
Evimizi özler olduk, çocuklarımızın yanaklarından kıskandık dudaklarımızı, anne babalarımızın ellerini öpemedik zamansızlıktan, eşlerimizin derdini bile dinleyemedik.
Ama ne siyasi kimliğine baktık hemşerilerimizin, ne işine, ne ilçesine. Hepsinin bizim için birer onur kaynağı olduğu inancıyla ve inadıyla taşındık bu dördüncü yıla. Utanmadık, utandırmadık. Yorgunluk belirtisi göstermemek için uykusuzluklarımızı sakladık iç dünyamızda. Yollarda yaşadığımızda yaşamımızdan giden boş zamanlar oldu ve yine de alnımızın akına kattık bu zamanları.
Bir dayanışmanın yaratacağı gücün beklentisini hep sıcak tuttuk gönlümüzde, düşümüzde. “Bugün olmazsa yarın olacaktır” diye umutlandık. Zamanımızı, enerjimizi, maddi varlığımızı ortaya koymaktan çekinmedik. Ancak hep veriyor olmanın da bir sınırının olduğunu biz dile getirmek istemedik. Sayfalarımızın görünen kısımlarının ardında saatlerce ayakta kalabilmenin cambazlıklarını düşündük el birliğiyle.
Adına yola çıktığımız ve hiçbir şeyimizi esirgemediğimiz canımız insanlarımızın günün birinde bizim sancılarımıza ortak olacaklarını umduk.
Beceremediysek, beceremediniz; beceremiyorsunuz deseydi insanımız. Eleştirseydi, önerseydi.
Teşekkür etmemiz gerekenlere de teşekkürlerimizi, şükranlarımızı sunmakta hiç duraklamadık, duraklamayacağız.
Her şeye rağmen biz buradayız dostlar.
Alnımız ak, adresimiz belli.
Saygılarımızla…
