Bir insanın hayatının en değerli varlığı nedir sizce?
Pek çok cevap bulabilirsiniz ilk anda, en önemlisi ise: “Aaa evet, tabii ya!” denilecek kadar da basit aslında!
Elbette kendi hayatıdır, kendi canı ve öz varlığıdır.
Yani, yaşama hakkıdır.
Bütün canlılara haiz bir hak bu.
Ama ne yazık ki, ihtiras ve hırs bazı insanların yüreğine çelme takıyor, yaradılıştan gelen o deruni vicdanın olması gereken duvarını paramparça ediyor ve insanlığı kendi gölgesinden mahrum bırakıyor. Hayaller öylece ortalara saçılıyor, umutlar dağılıyor ve pervasız bir serbestlik ortaya çıkıveriyor.
Bir yerde bir masumun canı yansa “banane yahu” deniliveriyor hemen.
Şaşırmaya devam etsek iyi olur.
Zira o şaşkınlığı da kaybedersek kaybedeceğimiz başka hiçbir şey kalmamış demektir.
Vay halimize!
Güzelim dünyayı bir taraf çökertiyor, diğer taraf da tamir etmeye çalışıyor. Denge mümkün mü?
Değil.
Çünkü hak sahibine verilmedikçe, sahibinden de zorla alındığı sürece kainatın dengesi ibresini hicranlı gönüllere hapsetmiş demektir.
Korkulardan sıyrılmadığımız, haksızlıklara sustuğumuz sürece biz de haksızlık yapıyoruz.
“Ne yapabilirim?” Dememek lazım.
Dilinize kadar suskunluğa batmışsanız, kalbinizde mi sustu?
Buğz edin, gözyaşı dökün, dua edin!
İlla ki eyleme dökün haksızlığa tepkiyi.
Bir yerde bir çocuğun büyüme ve yaşama hayaline suskun kalıyorsa bir millet, o şuurun ağırlığı altında kendisi zaten yok olmuştur, kendi sırasını bekliyordur.
Velhasıl: Mesuliyet duygusu olmayan bizden değil, bizimle değil, insan da değildir.
Selam ile.
