Suriye’nin uçağımızı düşürmesiyle bir sabah uyandık. Öncesinde sekiz şehidimizi cennete uğurladık, Şevval Hanım başörtümüze tekstil malzemesiyle de başka bir yerden sarsıldık.
Savaşın insanı ve dahası savaşın çocuğu olmak her gün oyuncaklarını saklamak zorunda olmak demek. Çocukluk arkadaşıyla anı toplayamamak demek, ip atlayamamak, top oynayamamak, tek kale maçsız büyümek zorunda olmak demek.
Neden böyledir?
Savaşı büyükler çıkarır, çocuklar ve kadınlar zarar görür en çok.
Yani erkekler dağıtır, kadınlar toplar, çocuklar ağlar.
Afferin size.
Zaten ölmeyecek misiniz?
Kim ne götürebilmiş ki gittiği yere?
Bırakın büyük oyuncaklarınızı da çocuklara yer açılsın. Hatıraları olsun, oyunları olsun. Dünyanın savaşa değil, bombalara değil, düşmanlıklara değil, çocukların neşeli cıvıltılarına ihtiyacı var.
Yaşamanın mevsimlerini hep kış, hayatı hep karanlık görenleredir sözümüz.
Öldürmeyi değil, yaşatmayı seçenlere…
Aynı bayrağın altında yıllardır ikilik oluşturmaya çalışanların gayesi akıntıya kürek çekmek olsa da çeksinler bakalım, gayeniz kendi akıntınızda boğulmak olacak haberiniz yok!
Aynı ülkenin içinde din ve dil birliği olduğu sürece değişen tek şey isimler olacak, yürekler ve amaçlar aynı.
Acılar aynı.
Bayramlar aynı.
Eee o zaman?
Neden?
Nedir bu bitmez öfke?
Çocukların oyunlarını geri verin. Onlar gülümsemenin bol olduğu bir çocuklukla büyüsünler.
Önyargıları olmadan.
Öfkeleri olmadan.
Birbirinin kıyafetine, siyasetine, ticaretine, siyasetine, dinine saygılı büyüsünler.
“Bir bez parçası” diyen bir zihniyetin parçası olmasınlar.
