Zeyd İbnu Erkam radıyu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalâtu vesselâm’ın ashabı: “Ey ‘ın Resulü dediler, bayram günü kesilen şu kurban nedir?”
“Bu babanız İbrahim aleyhisselâm’ın sünnetidir” buyurdular. Ashab: “Pekiyi, kurban kesmede bize ne gibi sevap var ey ‘ın Resûlü!” dediler. “Kurbanın her bir kılı için bir sevap” buyurdular. Ashab tekrar: “(Kesilen kurban, koyun kuzu gibi) yünlü ise ey Allah’ın Resûlü (sevap nasıl olacak)?” diye sordular. Aleyhissalâtu vesselam:
“Yünün her bir kılı için de bir sevap var!” buyurdular.
Allah, bizim aczimizden işlediğimiz bütün huysuzluklarımızın, kırgınlıklarımızın, tasalarımızın, kaygılarımızın üzerine bir müjde veriyor:
“ben sabredenlerle beraberim!”
Kim sabreder; elbette derde müptela olan…
Rabbi benimle berabersin diyor da, kul nasıl diyecek?
Elbette teslimiyetiyle,
İşte buradayım diyecek, yüreğini sana bırakmış, tüm yüklerini, dertlerini Rabbi Rahimine ısmarlamış, tüm hüzünlerini ona havale etmiş olarak benden “buradayım!” diyecek.
Süreç gün be gün işler…
Samimiyet mekanizması kurulduktan sonra başka saatler, başka günleri doğurur.
O günlerden bir gün kurban…
“Ben sana bir adım geldim, sen bana ne kadar gelebilirsin’in” söylemden eyleme dönüşüp dönüşememe günüdür.
Kimini kan tutar, kimine anlamsız gelir, kimine nedensiz…
Ama inanan için, “ben buradayım” çağrısına karşılık “bende buradayım” diyebilmenin adıdır kurban..
Kurbiyettir…
Vefa ve samimiyettir…
Yüreğini cebinde taşımayanların imtihanıdır, kurban….
Benliğini kurban etmişlerin bayramıdır kurban…
“Ve dahi, biz her işe besmeleyle başlarız” diyen üstad Bediüzzaman gibi, helal olanın ebediyyen yoldaş olduğun idrakidir kurban…
Selamı bol, selavatları tatlı olan bir derinliktir kurban…
“Şimdi benimlesin” nidasının son noktasıdır kurban…
“Ve O’ndan geldik O’na döneceğiz” ayetinin dünya sahnesinde mecazi bir halidir kurban…
Bu hal içinde eylemde ve söylemde kurbiyetimiz mübarek olsun…
Selam ile…
