(Bu yazıyı kesin, çerçeveletin ve saklayın…)
Bu kurban, başka kurban.
Lütfen; bu yazıyı kesin, çerçeveletin ve saklayın. Çünkü yarın torunlarınız size soracaklar ve siz çok çok uğraşmadan bu çerçeveli yazıyı ellerine tutuşturuverirsiniz.
Şimdi, dikkatle olaylara bakalım:
KASTAMONU İLİ ÇATALZEYTİN İLÇESİ
PAŞALI KÖYÜ 1. ÇOCUK OYUNLARI FESTİVALİ
“Amaç: Köyden kente göç, teknolojik ürünlerin bireyi yalnızlaştırması ve insan ilişkilerinden koparması, doğanın terkedilmesi, doğal unsurlara dayalı becerilerin giderek yok olması, yaratıcılığın sınırlanması, arkadaşlık ilişkilerinin giderek sanal duruma gelmesi vb nedenlerle özellikle çocuklarımız a-sosyal ve doğa ile ilişkili konularda bilgisiz, ilgisiz ve becerisiz duruma gelmektedirler…
Geçmişten gelen kültür öğelerinin giderek unutulması da buna eklenince çocuklarımızın, geçmişte yaşanmış çocuk oyunlarını görmeleri ve öğrenmeleri; en azından tatilde oldukları zaman ya da tatil için geldikleri zaman bir kültürel nostalji tadı alabilmeleri için geçmişin yaşatılmasında bedensel ve zihinsel bir yarar olacağı düşünülmektedir…”
Evet. Aynen böyle başladık. Amacı tanımladık, yöntemi belirledik…
Bu bir öneri metniydi. Öneriyi üreten bendim ve bunu oldukça önemsemiştim. Yürütme Kuruluna başkan olarak Kaymakam Erol KORKMAZ’ı yazmıştım ve yanına Mazhar ÖZCAN’ı ve kendimi. Mazhar Özcan, Çatalzeytin’de uzun süre eğitimcilik ve eğitim yöneticiliği yapmış; çocukluğunda bu oyunları oynamış, oynanırken izlemiş bir canlı tarih. Kaymakam Erol Korkmaz ise mülki amir.
Hiç ama hiçbir kaprise kapılmadan başladığımız bu süreç bakın nereye geldi:
Önerimi yukarıdakinden daha ayrıntılı biçimiyle Çatalzeytin Kaymakamı Sayın Erol Korkmaz’a sundum. Bir kamu yöneticisi, bir eğitimci, bir eğitimci eşi ve bir baba olan Sayın Korkmaz, bu çalışmanın anlamlı olacağını ve kesinlikle gerçekleştirilmesi gerektiğini söyledi. Hemen de İlçe Milli Eğitim Müdürlüğünden bir şube müdürü arkadaşımızı konuyla ilgilenmesi için görevlendirdi. Sayın Korkmaz, projeyi daha anlamlı kılmak adına TÜRKMEN PAZARI’nı öne çıkardı. Bana göre de doğru bir karardı. Çünkü Türkmen Pazarı, yöremizin görülmeye değer ama tanıtımı eksik kalmış bir doğal değeriydi.
Mazhar Öğretmenim heyecanla aklına gelen 100’ün üzerindeki oyunu kaleme almaya ve eksik kalmasın diye çocuklarla test etmeye başladı. Defterindekilere baktığımda heyecanım da artmıştı.
Dahası, bu çalışmayı projelendirmeden önce eğitim fakültelerinden profesör dostlarımla görüşmüş, onların da desteğini almıştım. “En yakın yıllarda önce ulusal düzeyde, sonra da uluslararası düzeyde bir yere taşınır ve biz de elimizden geleni yaparız” demişlerdi.
Ramazan bayramının ikinci gününe almıştık ve gerekçemiz; gurbetçilerin o tarihlerde civarda olmalarıydı. En azından gurbetçi çocuklarımızı bu konuda etkileyebilir, heyecanlandırabilirdik.
Kaymakam Sayın Korkmaz, konuyu Paşalı Muhtarı Sayın Ahmet ÖZCAN’a iletmiş. Ahmet Özcan emekli eğitimci. Bu durumda işimiz daha da kolaylaşacaktı.
Başaramadık.
Araya bence gerçekçi olmayan bahaneler girdi. Kişisel ve duygusal engeller girdi. Siyasi aktörlerin anlaşılması zor tutumları girdi.
Gerekçelerin hiç biri inandırıcı değildi.
Sayın Korkmaz’ın atama süresi gelmişti ve “ ben gideceğim, gelen arkadaşla sürdürebilirseniz sürdürün” derken yorgun ve üzgündü.
Anlayamamıştım. Böyle bir çalışmanın ne zararı olabilirdi ki?
Zamanın yetmezliği…
Sponsor gerekliliği!..( Hepi topu on kilo pirinç, üç kilo nohut. Toplasan iki bin lira tutmaz.)
Türkmen’de su sorunu…
Yine de gönülsüzce, “ Kurban Bayramına yapalım” kararı çıktı.
Bekledim. Ne arayan oldu, ne soran. Kurban da geçti.
Evet arkadaşlar.
Tam da bu işte.
Kültürün kaprise kurban edilişi…
Hani biz turizmi geliştirecektik!…
Bu yazıyı kesin, çerçeveletin ve saklayın.
Torunlarınıza gösterirsiniz.
“Böyle böyle oldu/olmuş “ dersiniz.
Övünerek mi söylersiniz, sıkılarak mı orasını ben bilemem…
