“Görüyorum ki; evleriniz Rum Kayzeri’nin evlerine, lükse hayranlığınız Kisra’nın tutumuna, servet peşinde koşmanız, Karun’un anlayışına, saltanatınız Firavun
saltanatına, nefsleriniz Ebu Cehil nefsine, gururunuz Ebrehe’nin gururuna, yaşayışınız sefillerin yaşayışına benziyor Allah için söyleyin bana, Muhammedi’den
olanlar nerede?” Yahya bin Muaz…
Zenginiz artık, evlerimiz, arabalarımız, yatlarımız, katlarımız var…
Kariyerimiz var, sultanız sanki…
Kibrimiz, küstahlığımız arşa kadar dayanmış…
Ne var ki insan bir değeri kazanırken başka değerleri de yitiriveriyor hemen…
Sanırım kaldıramıyor, dengeyi tutturamıyor bir türlü…
Neden?
Çünkü dünya ve ahiret dengesi için yeterli olgunluğa sahip değil. Altyapı sağlam olmadan üstyapıyı süslü gösteriyoruz. Zamanla aşınma ve derin çalkantılar
bundan.
Var eden yok da edebilir, asıl varlığın yegane sahibi ben değilim mantığı ve vicdan düsturuyla yaşayamıyoruz.
Çoğalırken çürüyoruz bu yüzden.
Sığlık bu yüzden…
Basiretsizlik bu yüzden…
Bir gün, olur ya bir gün, bize verilenlerin aslında asıl sahibinin biz olmadığımızı, sahip olduklarımızı son nefeste burada bizden sonra belirsiz kişilere
bırakacağımızı, nasıl kazandığımızdan da hesaba çekileceğimizi, zerre kadar faydasının da olmadığını da anlar mıyız acaba?
Kendi farkındalığımızı anlar mıyız acaba?
Asıl zenginliğin gönül zenginliği, hayata değer katmanın ve kendinizi geliştirmenin olduğunu anlar mıyız acaba?
İlim sahibi olmanın makam sahibi olmaktan daha değerli olduğunu anlar mıyız acaba?
En güzel günü en güzel evlerde değil, gönlünüzce sevdiğiniz ve mutlu insanla yaşamanın keyfinde saklı olduğunu anlar mıyız acaba?
Biz bir gün insan olmaktan çok insani olmayı yeniden kazanabilir miyiz acaba?
