Anadolu’nun topraklarında, yüzyılların yükünü omuzlarında taşıyan, eli öpülesi analarımızın söylediği bir söz vardır: “Allah kimseye kaldıramayacağı yükü vermesin.” Bu cümle, sadece bir temenni değil, aynı zamanda yaşamın ağırlığını paylaşma kültürünün bir özeti gibidir. Çünkü Anadolu insanı bilir ki, yük ancak bölüşülürse hafifler; acı ancak paylaşıldığında dayanılır hâle gelir. Bu cümle, yorgun bir ah gibi çıkar dudaklardan; hem temenni hem de insanın acziyetini kabul eden bir hikmet taşır.
Ne var ki bugün, kolektif birlik ruhunun değeri her geçen gün daha fazla sınanıyor. Birlik için eli kısa, fakat kıskançlık için kolu uzun olanların çoğaldığı bir dönemdeyiz. Dayanışmanın yerini zaman zaman kıyas, yardımlaşmanın yerini rekabet, samimiyetin yerini gösteriş alıyor. Oysa toplumların güçlenmesi; birbirine omuz veren, başarıyı paylaşabilen, hatayı örtmek yerine düzeltmeye çalışan insanların çoğalmasıyla mümkündür.
Kolektif ruh, sadece yan yana gelmekten ibaret değildir. Birbirini görmek, anlamak, yükü hafifletmek, sevinci büyütmek demektir. Anadolu’nun kültürel kodları bize bunu öğretir: Bir çocuğun gülüşü, bir yaşlının duası, bir annenin sabrı aslında toplumun en büyük sermayesidir.
Bugün kıskançlığın gölge düşürdüğü, rekabetin insanı yalnızlaştırdığı her an; bu bilgelik yeniden hatırlanmalıdır. Çünkü bir toplumun gerçek gücü, güçlü bireylerinin çokluğunda değil; birbirinin yükünü hafifleten fertlerin birliğinde saklıdır.
Unutmamak gerekir ki;
Birlik büyütür, kıskançlık küçültür.
Dayanışma iyileştirir, kopuş yaralar.
Ve en önemlisi: İnsan, insanla var olur.
Anadolu analarının duası hâlâ kulağımızdadır:
“Allah kimseye kaldıramayacağı yükü vermesin.”
Fakat unutmayalım; yükü ağır olanın omzuna bir el koymak da bizim insanlık görevimizdir.
